سیمای حلّاج در دیوان ملّا صادقی
##plugins.themes.academic_pro.article.main##
Abstract
شاعری با تخلّص صادقی (گاهی: صادق) دیوانی از غزلیات، رباعیات و ترجیع بندها و نیز یک مثنوی به نام رموزالعاشقین از خود به یادگار گذاشته است. از مثنوی رموزالعاشقین حدود هفتاد بیت باقی مانده است. دربارۀ این شاعر، زندگی و آثار او در هیچ یک از منابع و مراجع اطّلاعاتی درج نشده است. دو فهرست نسخۀ خطّی مطالبی را دربارۀ او نوشتهاند که شبیه به هم هستند و معلوم نیست چرا او را ابرقوهی نامیدهاند. متن اشعار باقی مانده از صادقی آگاهیهای کمی دربارۀ او به دست میدهد. بر اساس اشعار او میتوان دریافت که وی در قرن نهم و اوایل قرن دهم میزیسته، در مذهبْ حنفی و در عرفان پیرو طریقت چشتیه بوده و پیش از مهاجرت به هند در محدودۀ جغرافیایی ماوراءالنّهر سکونت داشته است. از دیوان او تنها یک نسخه باقی مانده که در قرن یازدهم و در بلخ کتابت شده است. دیوان او مجموعهای از یک مثنوی به نام رموزالعاشقین، تعدادی غزل، سه ترجیعبند و چند رباعی است. اشعار او معمولاً روان و فهمیدنی هستند امّا درک و تفسیر برخی از ابیات وی نیز مشکل است. یکی از مضامین تکراری در اشعار او حسین بن منصور حلّآج و رویدادهای مربوط به اوست. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی کوشیده است تا دریافتهای ملّا صادقی به عنوان یکی از پیروان طریقت نقشبندیه را دربارۀ حلّاج ترسیم کند.
##plugins.themes.academic_pro.article.details##

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.